Telecommunicatie ontbeert de tastbare alledaagse werkelijkheid van de woonwijk.
Omgekeerd heeft de cultuur van de stad recht op digitale technieken. Daarom ontwikkelde Frans Vogelaar en Elizabeth Sikiaridi het project “Media Babies on Chanel no.5”.
Het is een nader uit te werken concept van een digitale openbare ruimte voor Londen.
Het is niet waarschijnlijk dat het plan ooit in zijn volle omvang wordt gerealiseerd.
Maar het concept biedt legio aangrijpingspunten om zinvolle ontdekkingen te doen.
Media Babies on CHANNEL no.5 @ Items #6, Tijdschrift voor Design, Visuele Kommunikatie en Architektuur, 1 September 1993
Media Babies
on
CHANEL no.5
Media Babies hebben niets te maken met Internet, wel met een totaal andere kijk op datanetwerken.
Het gaat om een project van Frans Vogelaar en Elizabeth Sikiaridi met hun bureau Hybrid Space Lab. Zij streven naar een veel grotere samenhang tussen openbare ruimte van een stad en de beloften van moderne telecommunicatie. Daarom willen zij de stad Londen , die vanwege haar plattegrond en demografische opbouw bij uitstek leent als voorbeeld, verrijken met een voor iedereen toegankelijke digitale infrastructuur die in haar geheel herkenbaar aanwezig is, van plug tot programmeerstation.
Onvermijdelijk gevolg is dat hun plan alle dimensies van het ontwerpen beslaat, stedenbouw en architectuur, maar ook interieurs, vormgeving van apparatuur en ontwikkeling van software.
Media Babies zijn overdrachtelijk op te vatten als kiemen van informatie die de kans moeten krijgen om volwassen te worden.Maar binnen het plan zijn het ook gewoon openbare gebouwen, of tenminste gebouwen van waaruit Media Babies de wijde wereld worden ingestuurd.Het plan gaat ervan uit dat stemrecht plaatsmaakt voor het recht op uitzenden. Alle uitzendingen vinden plaats op een netwerk met een duidelijke hiërarchie.
Door de Thames ligt de hoofdlijn een ISDN kabel. Deze komt op acht plaatsen boven water in evenzoveel bouwwerken, in de regel bij een brug. Dat zijn de “Bridge Clubs”, grote bemande informatie verwerkende stations. Elke “Bridge Club” vormt het hart van een Noord-Zuidlijn waarop aan elke kant van de rivier de Thames acht knooppunten zijn aangesloten. En dat zijn de Media Babies, totaal 128 (8 x 16). Het zijn als het ware buurtcentra, waar je een uitzending kunt samenstellen, maar waar je ook naar de kapper of wasserette. Iedereen kan overal de uitzending volgen, ook thuis, gewoon bij de televisie.
Wie zich geroepen voelt iets aan de wereld kenbaar te maken, gaat naar een Media Baby in de buurt. Daar bevinden zich de benodigde programmeerfaciliteiten en de middelen om te volgen hoe het de boodschap vergaat. Want er kunnen direct ondersteunende reacties op komen. Iedereen kan de uitzendingen op een groot aantal locaties “sterker maken” door er met een smartcard (met een “Air Time” saldo) extra zendtijd aan toe te kennen. En naarmate op deze manier de kracht van een boodschap toeneemt, stijgt de kans dat hij een grotere groep bereikt: meer “Media Babies”, een “Bridge Club”, de stad en misschien wel het hele Koninkrijk of via de Channel Europa de hele wereld.
Uitdagingen
Het aardige van deze nieuwe opvatting over telecommunicatie netwerken is dat er – hoe paradoxaal dat ook moge klinken – beperkingen aan zitten. Om maar wat te noemen: je moet speciaal naar een gebouw, zendtijd is gelimiteerd, en de richting van de uitzending ligt in beginsel vast.
Het grote voordeel van wat ik maar het gebrek aan eindeloosheid noem, is dat het voor burgers makkelijker is zich ermee te identificeren. De “Media Baby” hoort bij je buurt.
“Netwerk Architectuur” noemt Hybrid Space Lab zijn idee. En de uitdaging is uiterst interessant omdat ze dwingt op een andere manier tegen het gebruik en daarmee het ontwerp van communicatiemiddelen en gebouwen aan te kijken.
Vogelaar en Sikiaridi hebben het concept van hun Media Babies uitgerust met talloze nieuwe functies. Het gaat te ver om alles op te sommen, maar ontwerp maar eens een studio waar amateurs uitzendingen kunnen verzorgen. Voor de prille beginneling denken de architecten aan “Debutants Booth” die hem wegwijs maakt op het netwerk. Door zo’n voorziening werkelijk te ontwikkelen, kun je een schat aan informatie opdoen over manieren om apparatuur en de ruimte waarin zij staat zo vorm te geven, dat de grootste leek ermee uit de voeten kan.
In elke “Bridge Club” bevindt zich een “Selector Platform”. Daar vindt rituele selectie plaats (deels automatisch en deels op grond van serieuze of speelse beslisprocedures) van uitzendingen die voor de hele stad geschikt gevonden worden.
Daarnaast kan een “Bridge Club” de schakel zijn tussen het netwerk en de gebeurtenissen in de buurt. Door het idee van een “Bridge Club” verder uit te werken, en je te verdiepen in de nieuwe functie van zo’n gebouw, kun je van alles te weten komen over de wisselwerking tussen architectuur en sociale processen.
De ervaring die dat oplevert, is misschien wel te gebruiken voor het ontwikkelen van een station, of een vergaderruimte.
Of misschien een feestzaal, want Vogelaar denkt voor de “Bridge Club” van Hungerford Bridge bij het Waterloo Station – waar in de toekomst de TGV aankomt- een “Debutants Ball” voor aankomende reizigers die de stad en haar bevolking moeten leren kennen.
related PROJECTS
related PRESS